Στις 5 Μαΐου 2010, η Ελλάδα βίωνε έναν από τους πιο ταραγμένους σταθμούς της σύγχρονης Ιστορίας της. Ήταν η εποχή της οικονομικής κατάρρευσης, των Μνημονίων, της κοινωνικής οργής. Η οδός Σταδίου στην Αθήνα έσφυζε από πλήθη διαδηλωτών που ξεχύνονταν στους δρόμους, εκφράζοντας την αγωνία και την αγανάκτησή τους απέναντι στα σκληρά μέτρα λιτότητας. Και όμως, εκείνη την ημέρα, η διαμαρτυρία μετατράπηκε σε τραγωδία. Στις φλόγες του υποκαταστήματος της Marfin Egnatia Bank , τρεις άνθρωποι — η Παρασκευή Ζούλια, ο Επαμεινώνδας Τσάκαλης και η Αγγελική Παπαθανασοπούλου που ήταν και έγκυος τεσσάρων μηνών βρήκαν φρικτό θάνατο , παγιδευμένοι σε έναν χώρο χωρίς διέξοδο. Η επίθεση δεν είχε στόχο πρόσωπα· είχε στόχο σύμβολα. Όμως η βία, όταν τυφλώνεται, παύει να διακρίνει στόχους. Γίνεται ανεξέλεγκτη, απρόσωπη, φονική. Η φωτιά που πυροδοτήθηκε από βόμβες μολότοφ δεν έκανε ιδεολογικές διακρίσεις. Δεν διέκρινε αν οι εργαζόμενοι που βρίσκονταν μέσα στην τράπεζα ήταν σύμφωνοι ή αντίθετοι με το Μνημόνιο. ...